01 - 02.08. - modlitwa o uzdrowienie duchowe (Aleksander Bańka) - popołudniu planujemy spotkanie z psychoterapeutą. 03.08. - modlitwa o uwolnienie - 5 kluczy wg Neala Lozano (ks. Andrew Goodman) - zespół z Domu Miłosierdzia „Kumran” (Warszawa) 04.08. - nabożeństwo ewangelizacyjne z modlitwą o uzdrowienie (Gliwice) Boże Ojcze, dziękujemy Ci za Twoje nieskończone miłosierdzie i łaskę, które dajesz nam każdego dnia. Przychodzimy do Ciebie z błaganiem o uzdrowienie i odnowienie naszego związku. Prosimy Cię, abyś nas obdarzył swoją mocą i przemienił nasze serca. Daj nam siłę, abyśmy mogli przezwyciężyć wszelkie trudności i problemy Od wielu lat odprawia Msze Święte z modlitwą o uzdrowienie i uwolnienie duchowe. Każdego roku uczestniczy w nich kilkadziesiąt tysięcy osób. Autor bestsellerowych książek (m.in. "Uzdrawiająca moc Ducha Świętego", "Wołaj do mnie, a odpowiem ci", "Jabes. Modlitwa i błogosławieństwo, które zmieniają życie"). Modlitwa o uzdrowienie to nie wypełnianie książkowych instrukcji, lecz pozwolenie Duchowi Świętemu, aby tańczył. Można jedynie dać kilka prostych zasad pomocniczych: Po pierwsze, Pan często daje nam wewnętrznie odczuć, że czas na zmianę modlitwy. . Czy naprawdę tylko tyle nam pozostało, by mieć swoje wytłumaczenie na wszystko i zamykać się na Ewangelię, która przecież jest mocą Bożą ku zbawieniu wierzących (por. Rz 1,16)? To nie jest tylko teoretyczne przesłanie. Obecnie dosyć często można spotkać się z zawartym w tytule nastawieniem do modlitwy o uzdrowienie. Modlitwa? Nie! Tylko i wyłącznie tabletki i inne leki są skuteczne (absolutnie nie neguję konieczności korzystania ze zdobyczy medycyny!). Wiara? Nie! Trzeba być racjonalnym, więc jak inaczej traktować Pismo Święte i zawarte w nim obietnice Boże, jak nie jakieś mrzonki dla "nieoświeconych", którzy potrzebują potwierdzeń tego, w co wierzą, w postaci rozmaitych "cudowności". Czy naprawdę tylko tyle nam pozostało, by mieć swoje wytłumaczenie na wszystko i zamykać się na Ewangelię, która przecież jest mocą Bożą ku zbawieniu wierzących (por. Rz 1,16)? To nie jest tylko teoretyczne przesłanie, ale coś, co faktycznie ma wpływ na nasze życie i zmienia je w widoczny sposób. Przejawy tej mocy: znaki, cuda, charyzmaty, udzielane za sprawą Ducha Świętego mają służyć ku zbudowaniu Kościoła i przyprowadzeniu do niego tych, którzy bez ujrzenia tych znaków nie dadzą wiary Chrystusowi i Jego Ewangelii (por. J 4,48). Uczeń czyniący większe rzeczy niż Mistrz W swoim przesłaniu Jezus z Nazaretu nawoływał uczniów, aby wierzyli w Niego, tak jak wierzą w Ojca, a jeżeli sama Jego obecność im nie wystarcza, zachęcał do wiary z uwagi na dzieła, których On dokonuje. Czym są te dzieła? Znaki i cuda: uzdrowienia, wskrzeszenia oraz inne przejawy mocy Ducha takie jak proroctwa, odczytywanie w ludzkich sercach szczegółów na temat ich życia (por. J 4,18) czy też mądrość w dysputach, którą Chrystus pokazał choćby w rozmowie z uczniami faryzeuszów o podatkach płaconych cezarowi (por. Mt 22,17-22). Ponieważ Jezus jest i Bogiem, i człowiekiem, więc może się w nas rodzić poczucie dystansu i małości: "gdzie nam do Niego?". Jednak Pan pozostawia szalenie ważną obietnicę, choć dość problematyczną dla tych, którzy nie akceptują ponadnaturalnego wymiaru królestwa Bożego: kto wierzy w Chrystusa, będzie dokonywał tych dzieł, które On czynił, a nawet większe uczyni, bo On poszedł już do Ojca, a wszystko, o co poprosimy w Jego Imię, On spełni (por. J 14,12-14). Nie ma tu mowy o innych wymogach aniżeli wiara. Nie własne zasługi, status czy wpływy zapewniają Jego działanie, lecz wiara. Wielką ma moc wytrwała modlitwa sprawiedliwego, a każdy wierzący przez zanurzenie w śmierci Chrystusa jest usprawiedliwiony w Jego krwi. Brawurowe ze strony naszego Pana, prawda? Obiecywać tak ogromne rzeczy dla każdego wierzącego! Zapomniane znaki? Kościół nigdy, wbrew różnym głosom, nie zapomniał o charyzmatach, uzdrowieniach, wskrzeszeniach i całej reszcie cudownych zdarzeń, których dokonywali święci - zarówno osoby konsekrowane, jak i świeckie. Od dnia zesłania Ducha Świętego Kościół głosi Dobrą Nowinę o zbawieniu, a Pan współdziała z Nim, potwierdzając głoszoną naukę tymi znakami. Św. Ireneusz w dziele ,,Przeciw herezjom" pisze, że nie da się zliczyć liczby charyzmatów, których uczniowie Chrystusa używają ku chwale Bożej i zawstydzeniu szatana. I nie mówił tu jedynie o kapłanach, ale o chrześcijanach w ogóle. Dla świętych, Piotra, Jana czy Pawła, funkcjonowanie w autorytecie Jezusa, który uczynił nas królewskim kapłaństwem i ludem proroczym, było całkowicie naturalne. Głosili Ewangelię w pełni odwagi, nawet pośród krwawych prześladowań, nakazując w imieniu Jezusa Chrystusa chorobom i złym duchom, aby odchodziły. A one pierzchały w popłochu przed autorytetem tego Imienia. Znaki zawsze towarzyszyły głoszeniu Dobrej Nowiny. W tradycji Kościoła mamy wiele tego rodzaju świadectw. Św. Jacek Odrowąż, idąc na Wawel wygłosić kazanie, w imieniu Pana Jezusa uzdrowił niewidomych od urodzenia bliźniaków, których matka przybiegła do niego w desperacji, wierząc, że Bóg wysłucha tego świętego zakonnika. Św. Ojciec Pio powiedział do Pasquala Di Chiara, żeby wyrzucił laskę, z pomocą której chodził. Ten częściowo spełnił to polecenie: laskę odstawił, ale stał, opierając się o ścianę. Święty Kapucyn bez chwili zastanowienia zganił go za brak wiary, mówiąc, aby nie bał się chodzić, po czym ten poczuł ogień w swojej stopie i od tego momentu zaczął poruszać się bez bólu. Anonimowi "cudotwórcy" Pan Bóg nie tylko wielkich świętych i błogosławionych wybierał do czynienia znaków, ale również anonimowe osoby, zwykłych, często bardzo młodych "stażem" wierzących. O takiej anonimowej osobie pisze św. Augustyn w dziele ,"Państwo Boże". Kobiecie imieniem Innocentia, chorującej na raka piersi, przyśniło się, że w Wigilię Paschalną ma iść do kościoła i podejść z prośbą o uczynienie znaku krzyża na jej piersi do pierwszej, dopiero co ochrzczonej kobiety. Gdy nowo ochrzczona uczyniła to, o co ją Innocentia poprosiła, doszło do całkowitego uzdrowienia. Kiedy św. Augustyn, jako biskup miejsca, w którym wydarzyła się ta historia, dowiedział się o tej sytuacji, oburzony wybrał się do Innocentii, pytając ją, dlaczego ten cud nie został szeroko nagłośniony, gdyż nawet jej najbliżsi znajomi nie wiedzieli o tym, co Pan Bóg uczynił, mimo że utrzymywała, iż nie kryła się z faktem doświadczenia Bożego Miłosierdzia w tak wspaniały sposób. Św. Augustyn doskonale wiedział, że Boże dzieła należy rozgłaszać tak, aby ci, którzy nie wierzą, dowiedzieli się, że Jezus żyje… i my powinniśmy iść za jego przykładem, opowiadając o tym, co sami każdego dnia otrzymujemy od Pana. Jak dzieci! Tego typu historie są także dzisiaj udziałem ludzi, którzy wierzą w obietnice zawarte w Bożym słowie i nie boją się wyznawać tego, co Chrystus uczynił dla ludzkości przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Czy chociażby w ostatnim nakazie Chrystusa z Mk 16,15-18 trzeba doszukiwać się nazbyt głębokich interpretacji, czy raczej przyjąć go jak dzieci - takim, jakim jest? Wierzący mają iść i głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Tym, którzy wierząc zaczną głosić Ewangelię, będą towarzyszyć bardzo konkretne znaki, na chorych ręce kłaść będą, a ci odzyskają zdrowie. Wyraźny jest tutaj brak długiej listy warunków do spełnienia - takich jak nadzwyczajne zasługi, dyplomy czy osiągnięcia, natomiast Jezus wymienia dwa: wiarę i chrzest. W dzisiejszym świecie wiele jest osób w kraju i za granicą, które biorą ten ostatni nakaz Chrystusa na serio - od prezbiterów po świeckich, którzy żyją w świecie, spełniając obowiązki swojego stanu, jednocześnie głosząc Ewangelię tam, gdzie są postawieni: na ulicach, w biurowcach, stołówkach, galeriach handlowych i szkołach. Słyszałem już wiele wspaniałych historii, które stały się udziałem "zwykłych katolików" modlących się z wiarą, niejedną taką historię sam zobaczyłem i przeżyłem. Pan Bóg daje nam ogromnie pożyteczne narzędzia, które zwiększają skuteczność głoszenia Dobrej Nowiny, bo potwierdzają jej prawdziwość. On wie, że dziś świat tego potrzebuje. Pokazuje, że nie jesteśmy pozostawieni sami, a za każdym razem, kiedy głosimy Ewangelię, stają za nami aniołowie, święci i cała potęga Nieba, co potwierdzają znaki Bożego działania. To nie są tylko intelektualne teorie, lecz słowa Życia, a kiedy je głosimy, wszystko może się zdarzyć! Jako Kościół stoimy przed wyborem: czy uwierzymy w to, że Bóg dla swojej chwały chce posługiwać się w niewysłowiony sposób nawet tymi, którzy byli totalnie nieświęci, bez znaczenia i wpływów, czy też w swoich sercach postawimy wiele wymogów, które mamy wypełnić, aby Jego moc przepływała przez nasze życie tam, gdzie jest niezbędna. To jest nasza wspólna odpowiedzialność, aby Dobrą Nowinę zanieść tam, gdzie serca usychają z braku Miłości, braku spotkania z Bogiem Żywym. W końcu "niespokojne jest serce człowieka, póki nie spocznie w Bogu!" (św. Augustyn). Nasza prosta modlitwa o uzdrowienie, która następuje po głoszeniu kerygmatu, może być czymś, co na zawsze odmieni życie drugiej osoby. Warto zatem przezwyciężyć swoje ograniczenia - wymówki, uwierzyć Bożemu Słowu… i zacząć to robić. Nawet dla jednej osoby, która przez nasze głoszenie doświadczy spotkania z Bogiem, uzdrowienia i powrotu do Kościoła, będzie warto! Krzysztof Sowiński - ewangelizator, lider młodzieżowy we wspólnocie Głos Pana, wokalista zespołu Redhead Hero. Pasjonat żywotów świętych i filmów z superbohaterami. Razem z żoną i córką celebruje życie w Skierniewicach 7 kwietnia 2016modlitwaWspólnota Odnowy w Duchu Świętym Misericordia zaprasza do Głoskowa na Mszę świętą z modlitwą o poprowadzi Zygmunt Henryk Szczepański, działający w grupie Odnowy w Duchu Świętym Emmanuel w Magdalence, oraz w grupie wspierającej posługę uwolnienia i egzorcyzmu ks. A. Grefkowicza. 769 543 Karolina Kędzia // 2016-04-07 14:00:362016-11-14 04:44:46Msza święta z modlitwą o uzdrowienie Drodzy Bracia i Siostry! W czasie naszego ostatniego spotkania na Mszy świętej z modlitwą o uzdrowienie mówiliśmy czym w ogóle jest modlitwa o uzdrowienie wewnętrzne. Dziś natomiast chcemy się zatrzymać na warunkach, które każdy człowiek musi spełnić, aby to uzdrowienie było owocne. Bóg bowiem zawsze chce nas uzdrawiać, ale potrzeba też z naszej strony pewnych dyspozycji. O niektórych z tych problemów mówi nam dzisiejsza Ewangelia, Słowo Boże, które zawsze jest „żywe i skuteczne” (Hbr 4,12). Co zatem powinien zrobić każdy z nas, modląc się o uzdrowienie wewnętrzne? Co powinniśmy zrobić, aby szczerze i z wielką ufnością oddać się Bogu do dyspozycji i tym samym pozwolić Mu uzdrowić nasze poranione wnętrze? Trzeba spełnić przede wszystkim trzy podstawowe warunki. Drodzy Bracia i Siostry! Pierwszym z nich jest wiara i ufność w moc Jezusa Chrystusa, który pragnie nam przynieść uzdrowienie. Bóg bowiem, tak samo jak 2000 lat temu jest obecny i działa poprzez swojego Syna Jezusa Chrystusa, który przyszedł na świat po to, „aby świat zbawić” (J 12, 47). Na początku tej drogi stoi doświadczenie uzdrawiającej mocy Bożej miłości. Chodzi bowiem o to, abyśmy nie tylko słyszeli słowa o wielkiej miłości Boga ku nam, ale byśmy te słowa usłyszeli i przyjęli do swojego serca. Bowiem „Bóg jest miłością” (J 4, 8) i to miłością uzdrawiającą. Bardzo często nasze wewnętrzne zranienia wynikają właśnie z braku miłości. Potrzeba zatem, aby ta najpełniejsza miłość, połączenie najdoskonalszej miłości ojca i matki, dotykała tych naszych zranień. Prorok mówi jakże wyraźnie: „Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, a nawet gdyby ona zapomniała, Ja nigdy nie zapomnę o Tobie” (Iz 49, 15). Wzywa nas zatem niejako Bóg do tego, abyśmy nie tylko uwierzyli Jego uzdrawiającej miłości, ale przede wszystkim w Jego siłę, moc. Jak mówią bowiem słowa piosenki: „jak śmierć potężna jest miłość, a zazdrość jej nieprzejednana jak szeol, żar jej to żar ognia, płomień pański. Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości, nie zatopią jej rzeki”. Nie wystarczy zatem wierzyć nawet w to, że Jezus nas kocha, ale trzeba nam uwierzyć w potęgę Jego miłości, w potęgę uzdrawiającego mnie osobiście Bożego miłosierdzia, miłości miłosiernej pochylającej się nade mną. Potrzeba nam tego, abyśmy zobaczyli, że Jezus jest z nami tak samo obecny jak z apostołami i uczniami 2000 lat temu, gdy swoje stopy stawiał na palestyńskiej ziemi. Tak samo, jak wtedy, niesie pomoc teraz każdemu z nas. Możemy nawet powiedzieć, że Jego moc wzrosła jeszcze po Zmartwychwstaniu, gdy powiedział do każdego z nas: „Nie lękajcie się” (Mt 17, 7) „Ja jestem z Wami po wszystkie dni aż do skończenia świata” (Mt 28, 20). Temu uświadomieniu sobie na nowo tej Bożej, jezusowej miłości dla każdego z nas służyć będzie miało dzisiejsze nabożeństwo wód Jordanu. W jego trakcie, gdy zanurzymy w specjalnie poświęconej wodzie naszą rękę i czynić będziemy na sobie znak krzyża, usłyszymy na nowo słowa, które zostały wypowiedziane do nas w dniu chrztu świętego. Są to bardzo ważne słowa, bo gdy podamy swoje imię, usłyszymy: „N. jesteś umiłowanym Dzieckiem Bożym w Jezusie Chrystusie, Panu naszym”. Drodzy Bracia i Siostry! Drugim warunkiem potrzebnym do owocnego przeżycia modlitwy o uzdrowienie wewnętrzne jest skrucha. Jednak nie ogranicza się ona tylko do żalu za grzechy, ale przede wszystkim obejmuje nawrócenie. Oznacza to nic innego jak pokorne zwrócenie się do Bożego Miłosierdzia oraz gotowość na przyjęcie przebaczającej miłości. Czasem sami sobie nie potrafimy wybaczyć grzechu, któremu ulegliśmy, pokładając nadzieję w samych sobie i zapominając jakby, że Jezus „nie przyszedł powołać sprawiedliwych, ale grzeszników” (Mk 2, 17). A to oznacza, iż ma on pełne miłości współczucie do mnie grzesznika i pragnie nie mojej śmierci, ale nawrócenia (por. Ez 18, 23). Możemy nawet powiedzieć, że Jezus akceptuje w pełni tę moją ciemną stronę życia, ale pod warunkiem, że chcę się z grzechu uwolnić i iść Jego drogami. Jezus nam przebacza, a tymczasem nam samym często trudno się pogodzić z własną grzesznością. Tymczasem jest to niejako furtka otwarta w każdym z nas na przyjęcie Jezusa i Jego zbawczej mocy. Skoro chcę otrzymać przebaczenie, to potrzeba, abym szczególnie w warunkach zamętu mojego życia, przychodził do Jezusa i spotkał się z Nim na modlitwie. Potrzeba tu jednak pamiętać o wytrwałości w modlitwie, o której mówi dzisiejsza ewangelia. Wtedy to, stając przed Nim jako człowiek grzeszny, poraniony i pełen niepokojów, świadomy swoich grzechów w blasku miłości Boga, przedstawiam Mu pragnienie wyzwolenia z mocy „szatana ducha nieprawości” (Obrzędy chrzcielne). Ważne jest jednak to, aby w tej modlitwie nie koncentrować się na samym sobie, na swoim grzechu, na swoich potrzebach, ani nawet na tym, co chciałbym od Jezusa otrzymać, czego doświadczyć, ale skoncentrować się na Jego przebaczającej miłości. Możliwe to będzie jednak tylko, gdy stanę przed Panem jako dziecko: z prostotą, powoli i z pokorą, wiedząc że wszystko co dzieje się w mojej duszy nie jest moja inicjatywą, ale inicjatywą uzdrawiającej mocy Boga. To właśnie On postanowił mi przebaczyć i uzdrowić moje serce nawet wcześniej niż ja sam o tym pomyślałem. Drodzy Bracia i Siostry! Trzecim warunkiem skuteczności wewnętrznego uzdrowienia jest przebaczenie bliźnim. Zresztą nawet w odmawianej codziennie i w czasie każdej Mszy świętej modlitwie „Ojcze nasz” sami warunkujemy otrzymanie Bożego przebaczenia przebaczeniem tym wszystkim, którzy nam zawinili: „przebacz nam nasze grzechy, jako i my przebaczamy”. Jeśli bowiem my nie będziemy chcieli przebaczyć naszym bliźnim, to sami zamykamy się na Boże przebaczenie. Bóg chce nam zawsze przebaczyć, ale wtedy to my nie chce, aby Bóg nam przebaczył. Źródłem tak wielu niepokojów i lęków, wymagających uzdrowienia wewnętrznego jest bardzo często właśnie brak przebaczenia innym, które blokuje mnie samego na działanie uzdrawiającej łaski Bożej. Wtedy jesteśmy podobni do żółwia, który poprzez twardą skorupę chroni się przed niebezpieczeństwem. Nas jednak skorupa braku przebaczenia nie chroni, ale krzywdzi, gdyż nie pozwala dotrzeć łasce Boga do naszego serca. I dopiero te zranione miejsca odsłaniane są uzdrawiającą mocą Jezusa i jeśli pozwolimy, to On może działać. To właśnie uzdrowienie naszych uczuć i emocji jest tak ściśle związane z pojednaniem się z Bogiem, które prowadzi do pojednania się z innymi ludźmi. Już zatem sam akt skruchy jest rodzajem modlitwy o uzdrowienie wewnętrzne, modlitwy bardzo skutecznej, bo sięgającej korzeni naszych niewłaściwych zachowań. Jest to uzdrowienie duchowe, które prowadzi w konsekwencji do uzdrowienia naszych emocji. Czasem ta niezdolność do przebaczenia innym może tkwić głęboko w naszej podświadomości. Zakładamy z góry, że przebaczamy wszystkim, a tymczasem gdzieś głęboko tkwi brak przebaczenia. Dlatego warto w czasie modlitwy o uzdrowienie wewnętrzne przypomnieć sobie ludzi i sytuacje naszego życia i przebaczyć po kolei wszystkim, nawet gdy wydaje się nam, że nie czujemy do nich urazy. Ale czasem zdarza się też, i to wcale nie rzadko, że musimy też przebaczyć sami sobie własne grzechy, niepowodzenia i błędy. Chodzi o to, że potrzeba całkowitego i bezwarunkowego przyjęcia akceptacji nas samych przez Jezusa Chrystusa. Dopiero bowiem wtedy, gdy zrozumiem, że Bóg akceptuje mnie, potrafię zaakceptować siebie. Akceptując tę sytuację swojej grzeszności i potrzeby w moim życiu Bożej pomocy jestem w stanie sam sobie wybaczyć. Czasami potrzeba też innego rodzaju przebaczenia, aby otrzymać uzdrowienie wewnętrzne. Chodzi o przebaczenie Bogu. Oczywiście w niczym Bóg nam nie zawinił, ale bardzo często, gdy sami chcemy układać swoje życie bez rozeznania woli Boga, to mamy pretensje do Boga o wiele rzeczy, które nie stały się tak, jak tego chcieliśmy. Często może się zdarzyć, że Boga obarczamy winą za własne niepowodzenia, ograniczenia, za chorobę czy wypadek nas samych lub kogoś bliskiego, za śmierć kochanej osoby czy warunki codziennego życia. Bóg pragnie, abym sam wzniósł się ponad swoje ludzkie ograniczenia, urazy i pretensje oraz bym zaakceptował w pełny sposób Jego miłość. Bóg pragnie, abym zrozumiał, że droga mojego życiowego powołania jest jedyna, niepowtarzalna i tylko na tej drodze mogę osiągnąć szczęście. Drodzy Bracia i Siostry! Oto te trzy podstawowe warunki skutecznej modlitwy o uzdrowienie wewnętrzne. Zachciejmy o nich pamiętać nie tylko dziś i jutro, ale za każdym razem, kiedy modlimy się do Boga. Bo tylko wtedy, gdy będą one spełnione w naszym życiu, będzie możliwe pełne i uzdrawiające spotkanie z Bogiem, o którym powiemy sobie na następnym spotkaniu. Amen. Wiele modlitw o uzdrowienie prowadzonych w kościołach zawiera poważne błędy i zagrożenia. Czy mamy do czynienia z nową Pięćdziesiątnicą, podczas której Duch Święty hojnie obdarza nas darami, w tym uzdrowieniem duszy i ciała, czy też wśród katolików nastała swoista moda na cuda, specjalne modlitwy o uzdrowienie, za którą stoi wpływ ruchów protestanckich, a czasami nawet magiczne praktyki rodem z Afryki? Jak po katolicku modlić się o zdrowie, cud, Boży ratunek? O tym rozmawiali - momentami bardzo się różniąc - goście kolejnego spotkania z cyklu "Duchowość dla Warszawy", na które 27 listopada do Centralnej Biblioteki Rolniczej przyszły tłumy. GALERIA ZE SPOTKANIA - TUTAJ Profesor filozofii na UKSW ks. Andrzej Kobyliński przestrzegał przed wizją chrześcijaństwa, w której cierpienie, smutek, choroba, niepowodzenia, trud człowieka traktowane są jako kara Boża, objaw działania demonów albo wynik jego niedostatecznej wiary. W takiej optyce nie ma miejsca na współcierpienie, ofiarę, towarzyszenie Jezusowi w drodze na Kalwarię, o których wyraźnie mówi Pismo Święte, nauczanie Kościoła katolickiego i doświadczenie wielu świętych. Zdaniem księdza profesora ta okrojona wizja ma swoje źródło dokonującej się na naszych oczach reformacji pentekostalnej (zielonoświątkowej, ucharyzmatowionej). Jej źródłem są Kościoły protestanckie, zwłaszcza prężnie rozwijający się zielonoświątkowcy. Księża profesorowie Andrzej Kobyliński z UKSW i Krzysztof Guzowski z KUL-u dyskutowali o tym, czy spektakularne cuda są chrześcijańską codziennością czy też zdarzają się niezwykle rzadko. Joanna Jureczko-Wilk /Foto Gość - Religijność zielonoświątkowa jest mieszanką wiary, emocjonalnej wrażliwości i doświadczenia. Chrześcijanin pentekostalny zdaje się mówić: "Wierzę, ponieważ doświadczam". W tym pojęciu cud staje się fundamentem religii i zdarza się tak często, jak w czasach opisanych w Dziejach Apostolskich - mówił ks. prof. Kobyliński. Podkreślił przy tym, że w Kościele katolickim spektakularne cuda nie są czymś częstym. W 150-letniej historii najliczniej odwiedzanego na świecie miejsca modlitwy chorych, w sanktuarium w Lourdes, działająca tam specjalna komisja stwierdziła tylko 70 przypadków cudownych uzdrowień. O wiele częściej Boże działanie przychodzi jako pocieszenie, ulga w cierpieniu, pogodzenie się z trudną sytuacją, z własną niepełnosprawnością czy chorobą. Katolik modląc się o Bożą interwencję, na końcu powtórzy za Jezusem: "Nie moja, lecz Twoja wola niech się stanie". Ksiądz Kobyliński zwrócił uwagę na to, że wiele Mszy św. z modlitwą o uzdrowienie i nabożeństw prowadzonych w katolickich świątyniach stoi w sprzeczności z wydaną w 2000 r. przez watykańską Kongregację Nauki i Wiary "Instrukcją na temat modlitwy w celu osiągnięcia uzdrowienia od Boga". Zdaniem duchownego niezgodne z nią są sugerowanie zebranym, że dokonał się cud oraz prośby o ujawnienie się osób, które poczuły się uleczone.

modlitwa o uzdrowienie w warszawie